شعر غمناک مزار خواننده معروف نوایی نوایی - لیسو

غلام علی پورعطایی متولد 1326 در منطقه محمودآباد تربت جام و بازنشسته آموزش و پرورش بود. او از جوانی به خوانندگی و نوازندگی علاقه داشت.

در اوان جوانی و در سال 1344 به سبب معروفیت در نوازندگی و خوانندگی به تهران دعوت می گردد تا در تالار رودکی، مجامع هنری و سفارتخانه های اروپایی و رادیو و تلویزیون، همراه با گروه هنرهای آیینی، سنتی و حرکات موزون به سرپرستی هنرمند برجسته هنرهای آیینی محمد فاروق کیانی پور و دیگر هنرآفرینان میراث کهنسال به اجرای برنامه بپردازد که بسیار مورد اقبال واقع می گردد. معروفیت وی در این زمان تا بدانجا می رسید که ضمن سفر به سراسر ایران، برای اجرای برنامه در کشورهای گوناگون از وی دعوت به عمل می آید.

غلامعلی عطایی در گفتگویی درباره دوتار گفته بود:

دوتار ساز دل است. هیچ کس از عبارت دوتارنوازی استفاده نمی نماید و همه می گویند؛ دوتارزنی. دوتار را می زنند، ولی بقیه سازها را می نوازند. دوتار یک جور فریاد است اما این زدن به معنای خشونت نیست. بیشتر جوشش و عصیان روح است. روال دوتارزدن اینگونه است که از یک دعوا آغاز می گردد و به آشتی ختم می گردد.

او در ماه های آخر عمرش مبتلا به عفونت ریه و دردهای شدید کمر و گردن شده بود و انتها روز شنبه 12 مهر 1393، در 67 سالگی درگذشت.

وی بعلاوه در بیش از 18 فیلم و سریال به کارگردانی افرادی چون واروژ کریم مسیحی، بهرام بیضایی ایفا نقش کرده است.

شرکت در مراسم شاهنامه خوانی با دوتار چون جنگ هفت لشکر، داستان سیاوش، داستان بیژن و منیژه، جنگ کُک کوه زاد (قلعه ای در تربت جام به نام قلعه گگ) از دیگر فعالیت های وی است.عطایی برای خواندن نوایی نوایی و دیگر عاشقانه های خراسانی معروفیت و محبوبیتی فراوان داشت.

شعر زیر بر مزار این اسطوره موسیقی مقامی و چهره ماندگار هنر ایران زمین حک شده است:

طناب چوب دارم را بیارید

غبار کوی یارم را بیارید

وصیت می نماید پورعطایی

شب مرگم دوتارم را بیارید

یادش گرامی.