لبخندهای زوج اتریشی در جشنواره موسیقی فجر ثبت شد - لیسو

به گزارش خبرنگاران، فرهنگسرای نیاوران در سومین شب از سی وپنجمین جشنواره موسیقی فجر میزبان گروه اتریشی دوئت زهی با هنرمندی دنیل آونر و همسرش باربارا آونر بود.

دنیل آونر، هنرمند اتریشی همراه همسرش در حالی که ویولن هایشان را در دست داشتند، با لبخند وارد صحنه اجرا شدند.

ویولن نواز اتریشی در ابتدا به زبان انگلیسی به حضار خوش آمد گفت و سپس از مترجمش دعوت کرد تا در کنارش قرار بگیرد و صحبت های او به زبان آلمانی را به فارسی ترجمه کند.

او در ابتدا خود و همسرش را این گونه معرفی کرد: من دنیل اونر اهل اتریش و همسرم باربارا اونر برزیلی است. ما باهم ویولن را آموختیم و در حال حاضر ساکن وین هستیم.

ما در جشنواره های مختلفی شرکت نموده ایم و از این که در جشنواره موسیقی ایران شرکت داریم بسیار خرسندیم. فکر می کنم ایران کشوری است که دوست دارد پل های ارتباطی را با دیگر کشورها ایجاد کند.

پس از صحبت های نوازنده اتریشی، زنی از حاضران در سالن برخاست و از مترجم خواهش کرد تا صحبت هایش را برای هنرمندان اتریشی ترجمه کند.

او به دنیل آونر و همسرش خوش آمد گفت و برای سفرشان به ایران تشکر کرد و از آن ها به عنوان سفیران صلح و اتفاقات خوب در دنیا نام برد.

دنیل آونر در ابتدای هر قطعه تاریخچه ای از آن قطعه به زبان اتریشی می گفت و مترجم برای حضار ترجمه می کرد. سپس دو نوازنده با لبخند به هم نگاه می کردند و قطعه آغاز می شد. گویی با این لبخند تمام اطلاعات را با هم ردو بدل می کردند سپس ویولن هایشان را بر شانه می گذاشتند و می نواختند.

ویولن نواز اتریشی در شرح قطعه دوم، گفت: زبان های مختلفی در دنیا وجود دارند و با هم تفاوت هایی دارند. مثلا شما از راست می خوانید و ما از چپ. موسیقی هم همین طور است. الان من از چپ به راست می نوازم و همسرم از پایین از راست به چپ. اما این نت ها با هم هم پوشانی پیدا می نمایند. موسیقی را می توان از جهت های مختلفی خواند.

او همچنین داستان جالبی درباره قطعه سوم گفت که تمام حاضران در سالن را قبل از نواختن قطعه محو داستان پشت پرده آن کرد.

دنیل آونر داستان قطعه سوم را این گونه تعریف کرد: موتزارت که معروف ترین موزیسین اتریشی است، در کودکی با پدرش به ایتالیا سفر می نماید و به واتیکان می رود. در آن زمان یعنی حدود 300 سال پیش قطعه ای در واتیکان نواخته می شده که مخصوص آن جا بود و در جای دیگری نواخته نمی شد. در واقع هر کسی آن را تقلید می کرد و می نواخت، دیگر اجازه ورود به کلیسا را نداشت و در آن زمان این بدترین تنبیه بود.

موتزارت این قطعه را می شنود و وقتی به خانه برمی گردد آن قطعه را از حفظ می نویسد. وقتی پاپ موتزارت 12 ساله و مادرش را احضار می نماید با تطبیق نت های نوشته شده توسط موتزارت با نسخه اصلی تعیین می گردد که در سه جا تفاوت وجود دارد و در واقع نت هایی که موتزارت نوشته، درست هستند و قطعه ای که سال ها نواخته می شده در سه جا ایراد داشته است.

در ادامه این تاریخچه، دنیل و باربارا آونر این قطعه را به زیبایی برای حاضران در سالن نواختند.

دنیل آونر در شرح قطعه چهارم گفت: این قطعه درباره این است که چگونه یک اتریشی و برزیلی می توانند باهم بپایکوبیند، با وجود تفاوت هایی که در پایکوبی محلی کشورشان وجود دارد.

آونر درباره قطعه پنجم هم شرح داد که الهام گرفته از باخ از معروف ترین آهنگ سازان معاصر اتریشی است.

او قطعه ششم را از زیباترین و در عین حال سخت ترین قطعات برای نوازنده های ویولن بیان کرد و در ادامه این قطعه را با همسرش نواخت.

دنیل آونر از مادری پیانیست و پدری ویولنیست متولد شده و در یک مدرسه موسیقی کار خود را آغاز نموده است.

او به همراه همسرش گروه موسیقی دوئت ویولن را تاسیس نموده و در سراسر دنیا از جمله آفریقای جنوبی، مکزیک، انگلیس و آلمان اجرا داشته اند.

آونر درباره ویولن خودش و همسرش می گوید: این ویولن ها قدیمی و متعلق به بانک ملی اتریش هستند. بسیار خوشحالم که با این ویولن های ارزشمند برای شما می نوازم.