آیا برونشیت مزمن قابل درمان است؟ - لیسو

برونشیت به التهاب لوله های تنفسی گفته می گردد. این التهاب باعث فراوری بیش از حد مخاط و تغییرات دیگر می گردد. مجاری هوایی که دچار التهاب هستند را برونش می نامند.

برونشیت مزمن به التهاب طولانی مدت برونش گفته می گردد. این عارضه در بین افراد سیگاری رایج تر است. افراد مبتلا به برونشیت مزمن، راحت تر به عفونت ریه مبتلا می شوند.

آن ها بعلاوه دوره هایی از برونشیت حاد را تجربه می نمایند که علائم بیماری در این دوره ها بدتر می گردد. افراد با شرایط زیر به عنوان بیمار برونشیت مزمن طبقه بندی می شوند:

• فرد باید در بیشتر روزها حداقل 3 ماه در سال و برای 2 سال متوالی سرفه و بلغم داشته باشد.
• سایر علل علائم، مانند سل یا سایر بیماری های ریوی، باید رد شوند.

در این قسمت به طور خلاصه با بیماری برونشیت مزمن آشنا شدیم. در ادامه همراه ما باشید تا با علت به وجود آمدن برونشیت، نحوه تشخیص و روند درمان و دکتر ریه برای درمان این بیماری بیشتر آشنا شویم.

علت ابتلا به برونشیت مزمن چیست؟

برونشیت مزمن زمانی رخ می دهد که پوشش لوله های برونش به طور مکرر تحریک و ملتهب می شوند.

تحریک و تورم مداوم می تواند به راه های هوایی آسیب برساند و باعث ایجاد موکوس چسبنده در ریه گردد. موکوس باعث می گردد هوا در ریه ها حرکت کند. این اتفاق منجر به مسائل تنفسی می گردد که می تواند شرایط ریه را به تدریج بدتر کند.

التهاب لوله های برونش بعلاوه می تواند به مژک ها آسیب برساند. مژک ها، ساختارهای مو مانندی هستند که به پاکسازی میکروب ها از ریه یاری می نمایند. هنگامی که مژک ها به درستی کار نمی نمایند، مجاری تنفسی اغلب به محلی برای رشد عفونت های باکتریایی و ویروسی تبدیل می شوند.

دانستن موضوعات گفته شده از این نظر حائز اهمیت است که شما بدانید برونشیت مزمن، چقدر می تواند خطرناک باشد. برای پیشگیری از بروز این بیماری بهتر است شما اول علل به وجود آمدن این بیماری را بدانید. علل بروز برونشیت مزمن عبارتند از:

• عفونت ها: عفونت ها معمولا باعث تحریک و تورم اولیه می شوند و در نهایت منجر به برونشیت حاد می شوند.
• سیگار کشیدن: سیگار عامل خطر اصلی برای ایجاد برونشیت مزمن است. بیش از 90 درصد از مبتلایان به این بیماری سابقه مصرف سیگار دارند. بعلاوه قرار گرفتن در معرض دود سیگار نیز می تواند خطر ابتلا به برونشیت مزمن را در فرد افزایش دهد.

• آلودگی هوا: قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا، دودهای شیمیایی یا صنعتی، گرد و غبار و گازهای سمی می تواند خطر ابتلا به برونشیت مزمن را افزایش دهد.

بیماری های زیر نیز می توانند در ایجاد برونشیت مزمن موثر باشند:

• آسم
• آمفیزم ریوی
• اسکار ریه (فیبروز ریوی)
• سینوزیت
• بیماری سل
• عفونت های تنفسی فوقانی

علائم برونشیت مزمن

پس از یک دوره طولانی التهاب و تحریک در لوله های برونش، برونشیت مزمن می تواند منجر به چندین علامت تعیین گردد. علائم شایع برونشیت مزمن عبارتند از:

• سرفه مداوم (اغلب به عنوان سرفه سیگاری شناخته می گردد)
• دفع مخاطی که ممکن است زرد، سبز یا سفید باشد
• خس خس سینه
• ناراحتی قفسه سینه

با گذشت زمان، به علت افزایش فراوری مخاط در ریه ها، اندازه مخاط به تدریج افزایش می یابد. مخاط در نهایت در لوله های برونش جمع می گردد و در نتیجه تنفس مشکل می گردد، به خصوص در حین فعالیت بدنی. سایر علائم برونشیت مزمن می تواند شامل موارد زیر باشد:

• خستگی
• تب
• عفونت های مکرر و شدید تنفسی
• صداهای خس خس هنگام تنفس
• آبی شدن ناخن ها، لب ها و پوست به علت سطح کم اکسیژن
• تورم در پاها و مچ پا (اِدم محیطی)

با پیشرفت برونشیت مزمن، علائم می توانند از نظر شدت و فرکانس متفاوت باشند. به عنوان مثال، سرفه ممکن است به طور موقت ناپدید گردد و پس از آن یک دوره سرفه های شدیدتر رخ دهد. حالت های شدیدتر برونشیت مزمن ممکن است به وسیله عوامل مختلفی ایجاد شوند، از جمله:

• عفونت های دستگاه تنفسی، مانند سرماخوردگی یا آنفولانزا
• عفونت در سایر نقاط بدن
• قرار گرفتن در معرض محرک های محیطی، مانند آلودگی هوا یا گرد و غبار
• شرایط قلبی

برونشیت مزمن چگونه تشخیص داده می گردد؟

برای تشخیص برونشیت مزمن، متخصص ریه با آنالیز سابقه پزشکی شما، از جمله علائم و سایر شرایطی که ممکن است داشته باشید، و یک معاینه فیزیکی آغاز می نماید. دکتر ریه بعلاوه ممکن است انجام آزمایش های زیر را پیشنهاد دهد:

اشعه ایکس قفسه سینه: عکس برداری با اشعه ایکس قفسه سینه می تواند به رد سایر بیماری های ریوی، مانند ذات الریه، که ممکن است باعث سرفه گردد، یاری کند.

آزمایش خون : ممکن است از آزمایش خون برای آنالیز علائم عفونت استفاده گردد.

اسپیرومتری: این آزمایش یک تست عملکرد ریوی است که شامل دمیدن در دستگاهی به نام اسپیرومتر برای اندازه گیری جریان هوا در داخل و خارج از ریه ها است.

گاز خون شریانی: این آزمایش که آزمایش گاز خون نیز نامیده می گردد، اندازه اکسیژن و دی اکسید کربن خون را اندازه گیری می نماید. نتیجه به متخصص ریه شما اجازه می دهد تا بداند ریه های شما تا چه اندازه می توانند اکسیژن را به خون شما منتقل نموده و دی اکسید کربن را خارج نمایند.

پالس اکسیمتری: این آزمایش اندازه اشباع اکسیژن خون شما را اندازه گیری می نماید. این یک آزمایش ساده است که شامل بستن یک دستگاه کوچک به قسمتی از بدن، معمولاً نوک انگشت است.

سی تی اسکن: سی تی اسکن با استفاده از مجموعه ای از اشعه ایکس می تواند از قسمت های مختلف بدن تصاویر سه بعدی تهیه نماید. این نوع اسکن ممکن است در صورتی تجویز گردد که پزشک احتیاج به دید دقیق تری از ریه های شما نسبت به اشعه ایکس داشته باشد.

مراجعه به دکتر ریه برای درمان برونشیت مزمن

بسته به شدت بیماری شما، متخصص ریه شیراز ممکن است برنامه های درمانی زیر را به شما پیشنهاد دهد:

• برونکودیلاتور: برونکودیلاتور نوعی دارو است که راه های هوایی را در ریه ها باز می نماید و تنفس را آسان تر می نماید. این ماده معمولاً به وسیله وسیله ای به نام استنشاقی که دارو را به ریه ها پمپ می نماید، تنفس می گردد. پزشک ریه یا سایر متخصصان ریه به شما آموزش خواهند داد که چگونه از اسپری خود به درستی بهره ببرید تا بیشترین بهره را از گشاد نماینده برونش ببرید.
• تئوفیلین: تئوفیلین یک داروی خوراکی است که ماهیچه های راه های هوایی را شل می نماید تا بیشتر باز شوند. این دارو با این کار به برطرف مسائل تنفسی یاری می نماید. در صورت تنگی نفس شدید، پزشک ریه یا سایر HCP (متخصصین ریه) ممکن است تئوفیلین را تجویز نمایند.
• استروئیدها: اگر علائم شما با برونکودیلاتور یا تئوفیلین بهبود نیافت، پزشک ممکن است استروئیدها را تجویز کند. این داروها را می توان به صورت استنشاقی یا به شکل قرص مصرف کرد.
• توانبخشی ریوی: توانبخشی ریوی برنامه ای است که به منظور بهبود تنفس و بهزیستی کلی شما انجام می گردد. این سبک درمان اغلب شامل ورزش، مشاوره تغذیه و راهبردهای تنفسی است. بعضی از برنامه ها شامل مشاوره نیز می گردد. بعلاوه ممکن است به یک برنامه توانبخشی ریوی در بیمارستانی در منطقه خود ارجاع داده شوید.