ماجرای آخرین چاقویی که به کامبیز درمبخش اهداء شد - لیسو

از آدینه، 26 آذر ماه نمایشگاهی از آثار دیده نشده کامبیز درمبخش به روی دیوار گالری کاما رفت، ولی چقدر فضای نمایشگاه بدون خود او دلگیر بود. انتظار داشتیم وقتی وارد نمایشگاه می شویم مثل همواره آقای درمبخش را در گوشه ای از گالری ببینیم که ایستاده و لبخندی به لب دارد و به بازدیدنمایندگان خوش آمد می گوید. اما این بار دیگر خود او نبود و تنها پوستری از آن چهره مهربان در گوشه ای از نمایشگاه خودنمایی می کرد.

با این حال در این روز که مصادف بود با چهلمین روز درگذشت شوالیه کاریکاتور ایران، در گالری کاما دور هم جمع شدیم تا هم بازدیدی داشته باشیم از آثار این هنرمند و هم یاد او را گرامی بداریم.

این نمایشگاه کاریکاتورهای دیده نشده کامبیز درمبخش را که متعلق به دهه 40 و 50 شمسی است، به نمایش گذاشته است.

در راستای برگزاری این نمایشگاه تصمیم گرفتیم صحبتی داشته باشیم با مونا خوش اقبال ـ مدیر گالری کاما ـ درباره نمایش این آثار. او به خبرنگاران شرح می دهد: در نمایشگاه رستگاری 60 عدد چاقو به هنرمندان پیشکسوت اهدا کردیم که یکی از این هنرمندان استاد درمبخش بود و فاصله ای نزدیک از همان نمایشگاه بود که ایشان فوت کردند.

او ادامه می دهد: آقای علی خانی (مستندساز) دوست یکی از هنرمندان نمایشگاه رستگاری، روزی که برای بازدید از آثار آمده بودند به من گفتند که مجموعه ای دارند از کارهای مطبوعاتی دهه 40 و 50 آقای درمبخش و سال ها است که آنها را نگه داشته و چند باری که با آقای هادی سیف صحبت نموده بودند، قرار بوده که آنها را به همراه آقای درمبخش به نمایش بگذارد ولی هرگز آدم ها فکر نمی نمایند که زمان محدود است و این کار مدام به تأخیر می افتاد.

خوش اقبال تصریح می نماید: آقای سیف به من گفتند از آنجایی که این کارها ویژه است و به دوره خاصی برمی گردد که یک سری رخدادهای اجتماعی را به تصویر می کشد و حکم اسناد را دارند، احساس دینی دارند که باید این آثار را به نمایش بگذارند. به همین جهت از من خواستند که این نمایشگاه را با هم برگزار کنیم و من هم استقبال کردم و نمایشگاه را با هماهنگی خانواده استاد درمبخش و همکاری موسسه هنرمندان پیشکسوت در چهلمین روز درگذشت ایشان برگزار کردیم.

از مدیر گالری کاما سوال می کنیم که چرا نمایشگاه، دارای بخش مجازی نیست و اجازه عکسبرداری از کارها داده نمی گردد؟

پاسخ می دهد: بازدید از این نمایشگاه برای عموم آزاد است ولی چون کارها به یک مجموعه خصوصی تعلق دارد و ممکن است کارها را به موزه انتقال دهیم، در این انتقالات بابت پخش تصاویر اجازه نداریم. اگر مالکیت آثار تعیین بود، می شد که تصاویر آثار را پخش کرد.

در ادامه رامین درمبخش ـ فرزند کامبیز درمبخش ـ درباره آثاری که در این نمایشگاه به روی دیوار رفته اند، می گوید: من از دوران کودکی شاهد خلق همه کارهای پدرم بوده ام. پدرم همواره من و خواهرم را تشویق می کردند که اگر سوژه خوبی به ایشان معرفی کنیم 50 تومان به ما می دهد. ما نیز روی ده ها سوژه فکر می کردیم ولی بین تمام اینها فقط یکی خوب بود.

او ادامه می دهد: پدرم زمانی قراردادی از صدا و سیما گرفته بودند که کلیت کار از این کارهای میان پرده بود که بین تبلیغات نشان می دهند و به این صورت کارهای پدرم در تلویزیون پخش می شد. به خاطر دارم آنقدر کارها زیاد شده بود که پدرم به من گفت که نمی تواند همه آثار را رنگ کند و باید به ایشان یاری کنم. این کار خیلی سخت بود چون نباید وقتی با ماژیک آثار را رنگ می کردیم، از خطوط بیرون می زدیم و خب من هم آن موقع کودک بودم.

درمبخش تصریح می نماید: پدرم از هر لحاظی مرا به کار تشویق کرد و چندین انیمشن سه بعدی با او اجرا کردم که نخستین آنها برای سینمای مستند و تجربی بود و یکی هم به نام لبخندها برای حوزه هنری بود که شخصیت ها دلقک بودند. بعلاوه پدرم با هنرمندان زیادی کار می کرد و من گاهی حتی ناخودآگاه وارد این فضا می شدم. البته هیچگاه خودم را کاریکاتوریست ندیدم بلکه یک گرافیست و آرت دیزاین دیده ام و کارهایی که من می کنم با دست خط و سبک پدرم بسیار فرق دارد.

کامبیز درم بخش ـ هنرمند مطرح حوزه تجسمی کشورمان ـ روز شنبه (15 آبان1400) در پی ابتلاء به ویروس کرونا در سن 79 سالگی درگذشت.

همان طور که در متن گزارش اشاره شد، به علت شرایط گالری، اجازه ثبت و انتشار عکس از این نمایشگاه به خبرنگار خبرنگاران داده نشده است.