بازسازی باران هلیومی مشتری در آزمایشگاه! - لیسو

جهت دریافت خدمات هزینه بازسازی منزل با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. از طراحی پلن بازسازی تا اجرای جز به جز بازسازی منزل، ویلا و ساختمان اداری تخصص ماست.

به گزارش خبرنگاران و به نقل از نیواطلس، محققان با استفاده از فشار بالا و امواج لیزر پیروز به بازسازی باران هلیوم شدند که تصور می گردد در سیاره های مشتری و زحل می بارد.

بخش زیادی از جو این سیارات گازی عظیم از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. مدت هاست دانشمندان پش بینی نموده اند که تحت چنین شرایطی هلیوم به شکل قطرات باران درآمده و بر روی سطح سیاره سقوط می نماید اما انجام آزمایشات برای آنالیز آنها سخت بوده است.

اکنون به لطف محققان دانشگاه روچستر(Rochester)، برکلی(UC Berkeley)، آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور(Lawrence Livermore) و کمیسیون انرژی های جایگزین و انرژی اتمی فرانسه این شرایط جوی و باران هلیومی این سیارات درون آزمایشگاه بازسازی شده است.

دانشمندان ابتدا با استفاده از سلول سندان الماس(DAC) که وسیله ای برای ایجاد فشار بالا است ترکیبی از هلیوم و هیدروژن را به اندازه 40 هزار برابر فشار جو زمین فشرده کردند. سپس به آن لیزر پرقدرت شکلیک کردند که باعث ایجاد موج هایی قوی شد که این ماده را بیشتر فشرده می کرد. این ترکیب تا دمایی بین چهار هزار 425 تا 9 هزار و 925 درجه سانتی گراد گرم شد.

سپس زمانی که محققان بازتاب سیگنال های به دست آمده را آنالیز کردند مشاهده کردند که رسانایی الکتریکی در بعضی نقاط به سرعت در حال تغییر است. این بدان معناست که هلیوم و هیدروژن در حال جدا شدن از هم هستند و در نتیجه هلیوم ها به یکدیگر متصل شده و تبدیل به قطراتی می شوند و در میان هیدروژن ها قرار می گیرند. درست همانطور که دانشمندان پیش بینی نموده بودند این قطرات سنگین مانند باران فرو می ریزند

گیلبرت کالینز(Gilbert Collins) نویسنده اصلی این مقاله می گوید: آزمایشات ما نشان می دهد که قطرات هلیوم به شکل باران بر روی سطح مشتری و زحل می ریزند. این تحقیقات به ما در درک بهتر ماهیت و تکامل مشتری یاری می نماید سیاره ای که مدت ها از سیاره ما در برابر اجرام فضایی محافظت نموده است.

هلیوم تنها ماده عجیبی نیست که به صورت باران بر سطح سیارات دیگر می بارد. ستاره شناسان پیش از این شواهدی از بارش سنگ، الماس، یاقوت، آهن یا اکسید تیتانیوم نیز یافته اند.

این مقاله در مجله Nature به چاپ رسیده است.